In maart vieren scholen voor speciaal- en basisonderwijs de week van de lentekriebels. Met de jongeren wordt gesproken over relaties, seksualiteit en weerbaarheid. Het is de bedoeling dat de jongeren voor hun puberteit goed leren omgaan met deze thema’s, ook digitaal. Het is een verplicht onderwerp op scholen en staat daarom in de kerndoelen die voor het onderwijs zijn vastgesteld. 

Ik lees veel artikelen over natuur en landschap. Het woord biodiversiteit komt in die teksten vaak voorbij. Want biodiversiteit is belangrijk, zelfs noodzakelijk voor ons voortbestaan. Het is de basis van het leven en houdt onze planeet gezond. Toch lijkt het alsof weinig mensen van deze noodzaak doordrongen zijn, laat staan er aan bijdragen.

Afgelopen week reisden mijn zoon en ik door de Eifel en Ardennen. Op onze motoren genoten we van de kronkelwegen, haarspeldbochten, prachtige landschappen en knusse dorpen. We reden door Duitsland, Luxemburg en België. Op de motor ervaar je het landschap intenser: je kijkt ongehinderd om je heen, ruikt de geuren van het land en voelt de wind om je heen. We sliepen in een tent naast een kabbelende beek en werden gewekt door de vogels. Het voelde alsof we de hoofdrol speelden in de film Easy Rider. 'Back on the road again'. We voelden ons zo vrij als een stel ‘vreemde’ vogels.

Onlangs volgde ik een conferentie voor natuurprofessionals van nationale parken en andere natuurgebieden in Europa. Super interessant. Van de meer dan 400 deelnemers waren er zeker 70 onder de 30 jaar. Mooi, want we willen graag dat jongeren meepraten over hun toekomst. Hun toekomst waarvoor wij, meestal 30 plussers, aan de beleidsknoppen draaien. Drie woorden zijn me vooral bijgebleven; actie, communicatie en educatie.

Onlangs bezocht ik een boerenbedrijf. Trots toonde de boer zijn koeien, elk met een eigen karakter en eigenaardigheden. Al snel werd het rumoerig. Een jong stiertje sprong op een ‘tochtige’ koe en probeerde haar te dekken. De koe dacht daar anders over en liep weg met het stiertje op haar rug. Een soort dekkende stalpolonaise. Is dit kalverliefde dacht ik? Nee, want volgens de encyclopedie is dat ‘hevige verliefdheid tussen mensen die nog weinig ervaring hebben in de liefde’. Hoe zit dat dan bij ervaren mensen en bestaat er (kalver)liefde bij dieren?

‘Waar heb je nou weer in gezeten’ vroeg mijn moeder bezorgd. Ze zag de winkelhaak in mijn besmeurde broek en een bloedende wond aan mijn onderarm. ‘Uit de boom gevallen mam, in het prikkeldraad’ was mijn reactie. Het gebeurde in de Zwitserse bergen, achter het prachtige houten chalet. We brachten daar jarenlang onze zomervakanties door. Er bleek nog een restant roestend prikkeldraad van een oude erfscheiding in de boom te hangen. Mijn moeder deed een pleister op de wond, vergezeld van enkele troostende woorden. Daar ging ik weer, het veld in naar de alpenweide vol geurende alpenbloemen. Ik denk nog geregeld aan die tijd terug. Het overkomt me nu nog steeds tijdens mijn foto-struintochten in en rondom Roden. Die winkelhaken bedoel ik.

Uit het niets zag ik iets in het licht van de linker koplamp verschijnen. Ik reed in het donker onderweg naar huis. Het was laat en ik was de enige automobilist op de onverlichte landweg. Mijn voet vloog in een reflex van gas- naar rempedaal, maar het was al te laat. Een doffe dreun en daarna stilte, op het ronken van de automotor na. Wat had ik geraakt? Even verderop keerde ik de auto en reed naar de plek waar het ongeveer was gebeurd. In het licht van de koplampen zag ik een haas bewegingloos in het bermgras liggen. Ik stapte uit, het dier zag er nog gaaf uit. Toen ik aan de haas voelde was het nog warm, maar dood. Ja dus, ik had voor het eerst van mijn leven een dier doodgereden. Wat nu?

“Hé wat was dat”? “Er vloog iets blauws voorbij, ik kon het niet goed zien” roept een van mijn cursisten. “Oh, ik denk een ijsvogel” is mijn reactie “die vliegen hier vaker”. Vervolgens kijken een paar grote ogen mij aan met een blik van neem je me in de maling? Ik begrijp die blik wel. Zo verliep ongeveer ook mijn eerste ijsvogelervaring. Nietsvermoedend keek ik naar de schitteringen in de langzaam stromende beek, toen een blauwe schicht voorbij flitste. En niet een beetje blauw, maar fel azuurblauw. Een beeld dat je niet snel vergeet, zo on-Nederlands, meer tropisch blauw. Sindsdien hebben ijsvogels mij niet meer losgelaten. Ik denk dat veel mensen die een ijsvogel hebben gezien hierover kunnen meepraten. Begin vorig jaar schreef ik ook een column over deze prachtige vogels.

Ik mocht niet te dicht in de buurt van oma’s porseleinkast komen. Alsof ik een onvoorzichtig kind was. Ze had, in mijn beleving, een echte ouderwetse porseleinkast in de zondagskamer. Zo’n mooie notenhouten, muf ruikende kast met glazen deurtjes, vol theekopjes. Of het echt porselein was vraag ik me af maar mooi vond ik de kopjes wel. Mooie breed uitlopende Engelse theekopjes met krullende oren, vaak versierd met goudmotief. Op de zijkant stonden landschappen en mooie kleurrijke bloemmotieven, vaak rozen. Ik begreep oma wel, want je wilt toch niet op je geweten hebben dat je zo’n kwetsbaar kopje kapot maakt.

Na een regenbui is het heerlijk om even de tuin in te lopen. Het ruikt lekker fris en de kleuren lijken intenser. Na een paar stappen op het tuinpad, hoor je vaak al het eerste gekraak onder je schoen. Grote kans dat je net een slakkenhuis met slak hebt geplet. De rest van de tuinroute moet je, slalommend en springend, tussen de slakken door je weg zoeken.

In maart vieren scholen voor speciaal- en basisonderwijs de week van de lentekriebels. Met de jongeren wordt gesproken over relaties, seksualiteit en weerbaarheid. Het is de bedoeling dat de jongeren voor hun puberteit goed leren omgaan met deze thema’s, ook digitaal. Het is een verplicht onderwerp op scholen en staat daarom in de kerndoelen die voor het onderwijs zijn vastgesteld. 

Ik lees veel artikelen over natuur en landschap. Het woord biodiversiteit komt in die teksten vaak voorbij. Want biodiversiteit is belangrijk, zelfs noodzakelijk voor ons voortbestaan. Het is de basis van het leven en houdt onze planeet gezond. Toch lijkt het alsof weinig mensen van deze noodzaak doordrongen zijn, laat staan er aan bijdragen.

Afgelopen week reisden mijn zoon en ik door de Eifel en Ardennen. Op onze motoren genoten we van de kronkelwegen, haarspeldbochten, prachtige landschappen en knusse dorpen. We reden door Duitsland, Luxemburg en België. Op de motor ervaar je het landschap intenser: je kijkt ongehinderd om je heen, ruikt de geuren van het land en voelt de wind om je heen. We sliepen in een tent naast een kabbelende beek en werden gewekt door de vogels. Het voelde alsof we de hoofdrol speelden in de film Easy Rider. 'Back on the road again'. We voelden ons zo vrij als een stel ‘vreemde’ vogels.

Onlangs volgde ik een conferentie voor natuurprofessionals van nationale parken en andere natuurgebieden in Europa. Super interessant. Van de meer dan 400 deelnemers waren er zeker 70 onder de 30 jaar. Mooi, want we willen graag dat jongeren meepraten over hun toekomst. Hun toekomst waarvoor wij, meestal 30 plussers, aan de beleidsknoppen draaien. Drie woorden zijn me vooral bijgebleven; actie, communicatie en educatie.

Onlangs bezocht ik een boerenbedrijf. Trots toonde de boer zijn koeien, elk met een eigen karakter en eigenaardigheden. Al snel werd het rumoerig. Een jong stiertje sprong op een ‘tochtige’ koe en probeerde haar te dekken. De koe dacht daar anders over en liep weg met het stiertje op haar rug. Een soort dekkende stalpolonaise. Is dit kalverliefde dacht ik? Nee, want volgens de encyclopedie is dat ‘hevige verliefdheid tussen mensen die nog weinig ervaring hebben in de liefde’. Hoe zit dat dan bij ervaren mensen en bestaat er (kalver)liefde bij dieren?

‘Waar heb je nou weer in gezeten’ vroeg mijn moeder bezorgd. Ze zag de winkelhaak in mijn besmeurde broek en een bloedende wond aan mijn onderarm. ‘Uit de boom gevallen mam, in het prikkeldraad’ was mijn reactie. Het gebeurde in de Zwitserse bergen, achter het prachtige houten chalet. We brachten daar jarenlang onze zomervakanties door. Er bleek nog een restant roestend prikkeldraad van een oude erfscheiding in de boom te hangen. Mijn moeder deed een pleister op de wond, vergezeld van enkele troostende woorden. Daar ging ik weer, het veld in naar de alpenweide vol geurende alpenbloemen. Ik denk nog geregeld aan die tijd terug. Het overkomt me nu nog steeds tijdens mijn foto-struintochten in en rondom Roden. Die winkelhaken bedoel ik.

Uit het niets zag ik iets in het licht van de linker koplamp verschijnen. Ik reed in het donker onderweg naar huis. Het was laat en ik was de enige automobilist op de onverlichte landweg. Mijn voet vloog in een reflex van gas- naar rempedaal, maar het was al te laat. Een doffe dreun en daarna stilte, op het ronken van de automotor na. Wat had ik geraakt? Even verderop keerde ik de auto en reed naar de plek waar het ongeveer was gebeurd. In het licht van de koplampen zag ik een haas bewegingloos in het bermgras liggen. Ik stapte uit, het dier zag er nog gaaf uit. Toen ik aan de haas voelde was het nog warm, maar dood. Ja dus, ik had voor het eerst van mijn leven een dier doodgereden. Wat nu?

“Hé wat was dat”? “Er vloog iets blauws voorbij, ik kon het niet goed zien” roept een van mijn cursisten. “Oh, ik denk een ijsvogel” is mijn reactie “die vliegen hier vaker”. Vervolgens kijken een paar grote ogen mij aan met een blik van neem je me in de maling? Ik begrijp die blik wel. Zo verliep ongeveer ook mijn eerste ijsvogelervaring. Nietsvermoedend keek ik naar de schitteringen in de langzaam stromende beek, toen een blauwe schicht voorbij flitste. En niet een beetje blauw, maar fel azuurblauw. Een beeld dat je niet snel vergeet, zo on-Nederlands, meer tropisch blauw. Sindsdien hebben ijsvogels mij niet meer losgelaten. Ik denk dat veel mensen die een ijsvogel hebben gezien hierover kunnen meepraten. Begin vorig jaar schreef ik ook een column over deze prachtige vogels.

Ik mocht niet te dicht in de buurt van oma’s porseleinkast komen. Alsof ik een onvoorzichtig kind was. Ze had, in mijn beleving, een echte ouderwetse porseleinkast in de zondagskamer. Zo’n mooie notenhouten, muf ruikende kast met glazen deurtjes, vol theekopjes. Of het echt porselein was vraag ik me af maar mooi vond ik de kopjes wel. Mooie breed uitlopende Engelse theekopjes met krullende oren, vaak versierd met goudmotief. Op de zijkant stonden landschappen en mooie kleurrijke bloemmotieven, vaak rozen. Ik begreep oma wel, want je wilt toch niet op je geweten hebben dat je zo’n kwetsbaar kopje kapot maakt.

Na een regenbui is het heerlijk om even de tuin in te lopen. Het ruikt lekker fris en de kleuren lijken intenser. Na een paar stappen op het tuinpad, hoor je vaak al het eerste gekraak onder je schoen. Grote kans dat je net een slakkenhuis met slak hebt geplet. De rest van de tuinroute moet je, slalommend en springend, tussen de slakken door je weg zoeken.